ต้องขอก่อนกว่านี่เป็นงานเขียนบล็อกเรื่องแรกของผม และเป็นการริวิวหนังสือตามสไตล์ความเข้าใจ และรู้สึกระหว่างที่อ่านเท่านั้น
เรื่องแรกที่จะริวิวเลยก็ต้องเรื่องนี้ หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมต้องเอาเล่มนี้ขึ้นก่อน คือ อ่านแล้วรู้สึกสะเทือนอารมณ์และอยากอย่างมากที่จะริวิว และสปอยล์ เผื่อมีใครอยากจะอ่าน ก่อนตัดสินใจซื้อเล่มจริง
อาจมีสปอยล์บ้างนะ
ALLEGIANT เป็นหนังสือเล่มที่สามในชุดซีรีส์ไดเวอร์เจนท์
มีทั้งหมดสามเล่ม ได้แก่ DIVERGENT
INSEGENT และ ALLEGIANT ผลงานการเขียนของ เวอโรนิกา รอธ และทำสถิติ NEW
YORK TIMES’ BESSELLER ทุกเล่ม เล่มสุดท้าย แอลลิไจแอนท์ ทุบสถิติขายวันแรก 450,000 เล่ม
ตามข้อมูลของยูเอสเอทูเดย์ เบสเซลลิ่ง
กระแสตอนที่เรื่องนี้ออกมาใหม่ๆ แฟนๆ
ของนวนิยายชุดนี้ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า SUCK จากคะแนนที่คนเทให้
4.56/5 จาก www.goodreads.com (เว็บ”นักอ่านที่ดีที่สุดและมีผู้ใช้มากที่สุดจะมารีวิวและให้คะแนนนวนิยาย”
อันดับต้นๆ ของโลก) เปลี่ยนเป็น 3.63/5 ทันทีที่วางแผง ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไร
เพราะความชอบของแต่ละคนนั้นล้วนแตกต่างกัน
เรื่องราวของเรื่องต่อจากเล่มสอง
หลังจากที่ทุกคนในชิคาโกได้ดูวิดีโอแห่งความจริงกัน
ทริสและผองเพื่อนต้องต่อกรกับเหล่าแฟคชั่นเลส
เพื่ออกไปดูว่าข้างนอกรั้วเมืองของพวกเธอนั้นมีอะไรอยู่กันแน่
ทริสต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ประดังประเดเข้ามา พร้อมกับสเกลเรื่องที่ใหญ่ขึ้น
และสงครามที่ใหญ่ขึ้นตาม ไปด้วย (แต่เนื้อเรื่องกลับส่งไปไม่ถึง)
เอาล่ะ หลังจากอ่านจบแล้วรู้สึกอย่างไร (ต้องขอบอกก่อนว่านี่เป็นความคิดเห็นส่วนตัวในฐานะนักอ่านคนหนึ่งที่ชอบเรื่องนี้มากเท่านั้น)
เรื่องนี้จบได้โหดร้ายมาก
เหมือนโดนคนเขียนฟาดด้วยไม้หน้าสาม เนื้อเรื่องของเล่มนี้มันดูมี”อะไร” ดีๆ
ที่สมควรเล่นเยอะมาก แต่คนเขียนกลับไม่ขยี้ได้อย่างสุดๆ เหมือนแค่แตะๆ พอให้รู้
เหตุการณ์ความเป็นไปต่างๆ ในเรื่องดูง่ายมาก ทั้งการวางแผนการต่อสู้กับรัฐบาลงี้
รวมกลุ่มกันแต่ละทีงี้ มันดูง่ายดาย แผนง่าย สำเร็จทุกกรณี
บางทีเราก็ต้องการความลำบากลำบนบ้างเหมือนกันนะ แต่ถ้าพูดกันเรื่องความสนุก
ต้องบอกว่า สนุกนะ (แม้จะดูไม่สมเหตุสมผลก็เหอะ) และพอเนื้อเรื่องดำเนินไปถึงตอนใกล้จะจบๆ
เรื่องก็จะเป็นไปตามสไตล์คล้ายเล่มที่ผ่านๆ มาคือ เร่งเครื่องติด และลุ้นมันมาก จนไปสะดุดที่หน้าสีร้อยสามสิบเจ็ด ในใจตอนแรกก็คิดว่า เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก
ไม่เป็นอย่างที่คิดหรอก แต่พอถึงหน้าสี้ร้อยเก้าสิบเท่านั้นแหละ ช็อค ชา เสียศูนย์
และที่แน่ๆ คือ อยากตะโกนออกมาดังๆ ว่า WTF , Roth, you are a !!!!!!!! ,
F**king Impossible ฯลฯเป็นไปไม่ได้ แทบจะเอาหนังสือปาใส่หน้าคนเขียนข้ามทวีป! ถ้าจะบรรยายความรู้สึกตอนนั้นก็เหมือนตอนอ่านมอกกิ้งเจย์ตอนร่มชูชีพสีน้ำเงิน
และเพลิดเพลินจำเริญใจไปกับงานแต่งสุดอลังการที่กลายร่างเป็นเร็ดเว็ดดิ้งในทันใด
(แฟนๆ Game of Thrones คงจะเข้าใจ) และทันใดนั้น ก็เข้าใจแล้วว่า
ทำไมเล่มนี้ถึงโดนก่นประณามสุดๆ
ย้อนมาดูนักเขียน เวอโรนิก้า รอธ ต้องบอกว่า คุณช่างเป็นคนกล้ามาก
กล้าหาญชาญชัยทั้งๆ ที่เป็นนักเขียนใหม่ แต่กลับสร้างแรงอิมแพคท์ที่สั่นสะเทือนต่อทั้งคนอ่านและในฐานะนักเขียนของแธอจริงๆ
พูดตามตรง นวนิยายเรื่องนี้มีช่องโหว่มากมาย แต่ชอบเนื้อเรื่อง
จนบางครั้งก็มองข้ามไปบ้าง ก็เพราะว่าชอบนี่นะ แต่ไม่ไหว กับบทสรุปแบบนี้
ขอสารภาพว่า หน้าหลังๆ อ่านแบบผ่านๆ ไม่รู้เรื่องมากเท่าที่ควร เพราะคิดว่าเรื่องมันไม่ควรเป็นเช่นนี้
แฟนๆ ซีรี่ส์ชุดนี้ต่างโหมแรงด่า คงจะพอๆ
กับจอร์จ อาร์ อาร์ มาร์ติน สมัยเรดเว็ดดิ้ง (
แต่คนนี้คงด่าไม่เต็มปากเพราะเหตุผลเขาดีเหลือเกิน “เกมชิงบัลลังก์ ถ้าคุณพลาดนั่นหมายถึงคุณตาย”)
บางคนขนานนามรอธว่า เป็นมาร์ตินแห่งวรรณกรรมยังอดัลท์ ส่วนตัวคิดว่า
ฉายานี้ค่อนข้างเกินจริงไปหน่อย
เพราะความสมเหตุสมผลของเหตุการณ์ที่นำพาไปสู่บทสรุปนั้นมันต่างกันสุดขั้ว กล่าวคือ
ชั้นเชิงการดำเนินเรื่องและความสมเหตุสมผลนการนำสู่บทสรุปแบบนั้น คือเข้าใจนะว่า
เรื่อง “นั้น” มันเป็นสิ่งธรมมดาที่สามารถเกิดขึ้นได้ เมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไรก้ได้ แต่ในฐานะนักอ่าน
กลับรู้สึกว่าโดนทรยศแบบซึ่งๆ หน้า
มันเป็นความหยิ่งทนงถือตัวในฐานะเจ้าของเรื่องอย่างไร้สติที่สุด
เป็นการตบหน้านักอ่านได้ช้ำชอกอย่างหาที่เปรียบ พอลองไปหาเหตุผลดูจากการสัมภาษณ์ของเธอ
เหตุผลก็เหมือนจะข้างๆ คูๆ พอสมควร ไม่รู้ว่าคนเขียนต้องการอะไรจากการจบแบบนั้น ทั้งๆที่งานเขียนของเธอ กล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า
กะท่อนกะแท่น และไม่แรงเท่าที่เนื้อเรื่องควรจะเป็น
มันเป็นบทสรุปที่ร้ายแรงและได้แต่ทิ้งสารตกตะกอนในใจคนอ่านว่า
ถ้าเธอเขียนหนังสือเล่มต่อไป คงไม่กล้าซื้อโดยไม่อ่านรีวิวมาก่อนหน้าเป็นแน่ ดูแค่ทัศนคติของเธอต่อเรื่องแฮร์รี่
พอตเตอร์( ที่บอกว่า ตอนจบแฮร์รี่ สมควรตาย) และในฐานะนักเขียนหน้าใหม่เหมือนเจเค ต้องขอบอกว่า
เธอคับแคบมากพอสมควร (หรืออาจจะเป็นตัวเราเองก็ได้ที่คับแคบรับไม่ได้กับบทสรุปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ชอบแนวจบโศกมาก)
